امروز برای اولین بار با یه بیمار اعصاب و روان ارتباط گرفتم و در واقع اولین مصاحبه روانم رو انجام دادم. تجربه خیلی متفاوتی بود. تا روز قبلش به هیچ وجه دوست نداشتم بهشون نزدیک شم و واقعا ازشون میترسیدم، رد مشت روی در یکی از اتاقهای بیمارا هم قطعا یکی از دلایل ترسم بود، و داستانهایی که همیشه از بیماران روان شنیدیم.
ولی به حرف استاد اعتماد کردم و با وجود لرزش دست و ترس رفتم جلو و با آقای میانسالی به اسم حبیب ارتباط گرفتم. آقا حبیب افسردگی داشت و خودش معتقد بود که هیچ مشکلی نداره و الکی آوردنش بیمارستان... هیچ علاقه ای به خارج شدن از تختش و اتاقش نداشت، حتی با اصرارای شدید خدمه!
بالکل ترسم ریخت، این بیمارا نه تنها ترسناک نبودن بلکه خیلی هم مظلوم و بی آزاربودن:( فقط شاید اون چیزی که اونا دیده بودن و کشیده بودن رو ما تجربه نکرده باشیم و نتونیم درکشون کنیم.
چقدر من این پای حرفای بیمارا نشستن رو دوست دارم:) خدارو چه دیدین، شاید یه روزی یه "روان پرستار" شدم!
بماند به یادگار
25 شهریور 98
